اگر سنگی ز کوی دلبر آید

یادش بخیر، هفته نامه گل آقا یک شخصیتی داشت به نام آسیب پذیر». هر چه مشکل و مانع و بلا و آسیب که در روزگار بود؛ سهم این شخصیت بود. سنگ آسمانی هم که می خواست به زمین بیفتد؛ نشانی منزل این آقا دستش بود! حالا شده حکایت من و دلخوشی هایم که یکی یکی رنگ می بازند.

آن اوایل که تازه دکتری را تمام کرده بودم؛ خیلی خوشحال بودم که به من دکتر می گفتند! اما این خوشحالی دیری نپایید؛ آنقدر دکتر قلابی و سه سوت پیدا شدند که اگر به کسی می گفتی دکتر ؛ اخم می کرد. طبیعی است من هم اخم می کردم! دوستان گفتند پس چی صدایت کنیم؟ گفتم: به اسم! خیلی هم خوب است. اصلا اگر عنوان ضروری است؛ یک پیشوند حاج» هم بگویید! خلاصه با این عنوان حاجی کلی لذت می بردیم که قضایای فرودگاه جده پیش آمد و طوری شد که اگر به کسی حاجی بگویند؛ اخم می کند! 

از بحث عنوان که بگذریم؛ به دوست بزرگوار خوش خوراکی می رسیم که خیلی اهل گردش  و گشت و گذار است. هر وقت هم که به خانه شان می رویم یک برنامه گردشی-تفریحی تدارک می بیند و حداقل یکی دو روزی خوش می گذرانیم. بلال، کباب و آش دوغ هم پای ثابت این برنامه هاست. اما مگر روزگار می گذارد؟ همین چند روز پیش این دوست ما با احساس درد در قفسه سینه به پزشک مراجعه کرد و تشخیص داده شد که رگهای قلبش گرفته ! اورژانسی بستری کردند و رگهای قلبش را ترمیم کردند و در تتمه اش گفتند: کباب ممنوع! کلا گوشت قرمز ممنوع! کلا غذایی که اندکی هم چربی دارد ممنوع! 

اینجاست که شاعر در وصف حال می گوید: اگر سنگی ز کوی دلبر آید/ تو را بر پا و ما را بر سر آید!  حالا داریم برای دو مورد دعا می کنیم: سلامتی این دوست مان و ممنوع نشدن آش دوغ!